Rozdział 17.

-HARRY-
Nic do mnie nie docierało. Czułem się martwy. Byłem jakby pogrążony we śnie,ale wiedzący o tym i widziałem wszystko wyraźnie, słyszałem dokładnie. Jessy płakała tak głośno,że niemal raniła mi uszy. Bolało.
-Nie płacz..-Poprosiłem szeptem niezdolny podnieść głowy wyżej niż do tej pory była unoszona przez poduszkę. Krzesło powoli przesunęło się po kafelkach z nieprzyjemnym zgrzytem. Jej łzy powoli kapały na ziemię rozchodząc się z głuchym łoskotem. W końcu zobaczyłem nad sobą jej twarz. Uśmiechnęła się ponuro kiedy drżącymi i jakby obcymi dla mnie palcami dotknąłem jej policzka.
-Powiedzieli..najpierw powiedzieli,że nie żyjesz.- Wykrztusiła zanosząc się płaczem.Poczułem nieprzyjemne ukłucie w sercu. Tak, bolało mnie to,że ona wylała tyle łez. Właśnie przeze mnie. - Ja..miałam wrażenie,że skończę ze sobą, to było okropne.
-Obiecasz mi jedno i to w tej chwili...-Odetchnąłem głęboko przełykając głośno ślinę. Pokiwała niepewnie głową,więc kontynuowałem.- Nigdy, przenigdy, nieważne co się będzie działo, ty nie możesz myśleć o samobójstwie,nigdy rozumiesz?
Nie odpowiedziała spoglądając w bok. Poczułem nieprzyjemne mrowienie w palcach. Miewałem tak czasem kiedy zaczynałem się bardzo czegoś bać. A w tamtym momencie bałem się tego,że ona ze sobą skończy. A taka nie była przecież kolej rzeczy. Nasza rodzina się rozpadła. Najpierw śmierć zabrała Darcy, bałem się,że ona będzie następna, a na koniec ja. Inaczej sobie tego nie wyobrażałem. W tamtej chwili to było tak cholernie realne,że niemal bolesne.


GRUDZIEŃ. 24 dzień miesiąca.

-JESSY-

Odetchnęłam cicho wpatrując się nieco niemo w płomienie buchające z kominka. Te święta postanowiliśmy spędzić u moich rodziców. Nasz dom nie był już naszym domem. Harry go sprzedał. Po trzech miesiącach terapii wyszedł do domu. Nikt nie wie jakie to dziwne uczucie nagle sprzedać dom, w którym spędziło się tyle czasu. Może i był pełen złych wspomnień,ale jakieś dobre też się znalazły. To był Nasz dom. Oboje znowu zamieszkaliśmy osobno. Harry wrócił do mamy, ja do swoich rodziców, byliśmy tylko sąsiadami. Bolesne.
-To byłyby jej pierwsze święta..-Usłyszałam jego szept tuż nad swoim uchem i westchnęłam ciężko. To co mówił o Darcy, to,że w ogóle o niej mówił bolało,ale na całe szczęście przestał się upierać,że mała żyje, pogodził się z tym, to był jakiś plus w tej chorej sytuacji. - Chciałem jej kupić pieska..-Dodał gładząc palcami moje ramię.  -Labradora.
-Wiem Harry.. - Pokiwałam lekko głową zatrzymując na nim wzrok. Zerknął na mnie i uśmiechnął się delikatnie. -Kocham Cię. - Dodałam niemal szeptem.
-A ja kocham ciebie, całym sercem.- Przyznał przesuwając palcami po moich włosach i odetchnął głęboko. Uśmiechnęłam się mimowolnie.
To wszystko było trochę takie dziwaczne. Naprawdę dziwaczne. Nie wiedziałam czemu,ale nie czułam się z obecną sytuacją zbyt dobrze, po prostu była dla mnie chora, pokręcona i zbyt idealna zarazem. 
Przeplatając palce Harry'ego przymrużyłam oczy i odetchnęłam głęboko zastanawiając się co dalej z nami będzie. Jak to wszystko się potoczy, czy w ogóle będziemy nadal razem? Wiedziałam,że czas pokaże i w pewnej mierze żałowałam,że nie jestem jakąś wiedźmą czy wróżką widzącą przyszłość, może wtedy byłoby łatwiej, może uniknęłabym wielu błędów.

STYCZEŃ. 24 dzień miesiąca.

Nie ukrywając cholernie się cieszyłam wiedząc,że za dwa dni będę już pełnoletnia. Swoje przeżyłam,ale naprawdę chciałam już mieć te osiemnaście lat. Sprawy z Harry'm? Nie miałam pojęcia co u niego. Od kilku dni ciągle siedział w domu, z nikim się nie spotykał. Jego mama stwierdziła,że jest chory,ale jaka była prawda? Tego nie wiedziałam. Nie chciała żebym go odwiedzała. Bolało. Bolało to,że on sam jakoś nie za bardzo miał ochotę na spotkania ze mną. Ta, kochał mnie, bardzo. Codziennie oczywiście dostawałam sms'y o tym jak to bardzo mnie kocha, przeprasza,że widział mnie ostatnio jak się przebierałam,ale ja już nie czułam tego czegoś po prostu nie potrafiłam znów wczuć się w to wszystko.
-Zayn, przestań! -Jęknęłam cicho czując jak jego wargi wpijają się w moją skórę na szyi. Zassał ją powoli, oblizał zostawiając mokry ślad by zaraz potem się odsunąć. Widziałam jak uśmiecha się szeroko i muska nosem mój policzek. - No i co narobiłeś?- Jęknęłam cicho na co posłał mi całusa. - Zayn, mam coś?
-Taaaak..-Zaśmiał się cicho i pokiwał energicznie głową.- Malinkę od pana Malika!
-Idiota!-Zaniosłam się głośnym śmiechem wtulając się mocno w poduszki.Jego palce przesunęły się po moim ramieniu. Zadrżałam mimowolnie.
Co ja do cholery wyprawiałam? Z tęsknoty za Harry'm wdałam się w romans ze jego przyjacielem.Nie wiem co ja wtedy sobie wyobrażałam.Może miałam nadzieję,że się zakocham, że tym razem uda mi się ułożyć życie,ale prawda była taka,że nieważne co Zayn zrobił, ja porównywałam to do tego, co kiedyś robił Harry. Nienawidziłam siebie za to.
-Ciągle o nim myślisz,co? - Spytał po chwili.Podniosłam głowę i spojrzałam na niego w milczeniu. - Widzę,że go kochasz, może to dobry czas na to,żebyś postawiła się Anne? Nie sądzisz,że lepiej ci zrobi kiedy go zobaczysz?
-Harry nie chce mnie widzieć, może..powinnam go jednak zostawić w spokoju? -Uniosłam brwi. Coś  zaczęło ściskać mnie w gardle. Usilnie starałam się nie rozpłakać,ale to było naprawdę trudne. -Jednak..nie przetrwaliśmy tej próby czasu,więc.. ja nie chcę go do niczego zmuszać.
-Nie przetrwaliśmy?-Otworzyłam szeroko oczy słysząc za sobą zachrypnięty głos. Widziałam jak wzrok Zayn'a zatrzymuje się na kimś w drzwiach. - Więc to koniec tak?
-Harry..-Skoczyłam na równe nogi z łóżka obracając się w jego stronę. Zmienił się. To znaczy, wyglądał lepiej. Podciął włosy, ale nadal można było zobaczyć te jego urocze loczki. Nie był już taki blady i chudy. Wyglądał jak wtedy kiedy zobaczyłam go pierwszy raz. Jego zielone oczy znowu lśniły tym niesamowitym blaskiem,ale teraz widziałam w nich zbyt dużo smutku i cierpienia.
-Jak to nie przetrwaliśmy?-Spytał mrużąc oczy.- Jessy ja..przez ten czas starałem się zapomnieć, próbowałem wszystko przemyśleć, doprowadzić się do porządku dla ciebie. Tylko dla ciebie, rozumiesz to? Obiecałem ci,że nigdy nie odejdę.Jak mógłbym to zrobić teraz?
-Harry posłuchaj mnie, ja myślałam,że..po tym wszystkim chcesz się oddalić.-Wyjaśniłam pokrótce. Pokręcił energicznie głową. Widziałam jak Zayn powoli podnosi się z miejsca . Zaraz potem minął loczka i wyszedł z pokoju zostawiając nas samych.
-Źle myślałaś.-Uciął szybko. - Nie chcesz tego naprawić? Nie chcesz wrócić do tego co było dawniej?
-Do czego? -Westchnęłam ciężko.- Do patrzenia jak powoli się staczasz i nagle ci odbija?Naprawdę?
-Zmieniłem się, na lepsze, naprawdę.-Przełknął głośno ślinę robiąc krok w moją stronę.Nie wiem dlaczego,ale moje ciało zareagowało i zaraz się cofnęłam.Zmarszczył brwi.-Nic ci nie zrobię.Już nie. Kocham cię, dobrze? Daj mi ostatnią szansę. Ostatnią.
Spuściłam wzrok marszcząc brwi. 
Musiałam to przyznać, wybór był trudny. Z jednej strony chciałam do niego wrócić, bo tęskniłam i nie mogłam normalnie przystosować się do życia bez niego, z drugiej bałam się, bo sądziłam,że człowiek od tak nie może się zmienić,ale musiałam jeszcze patrzeć na to co się stało. To mogło go zmienić.
-Ostatnia szansa..-Stwierdziłam po chwili.Uśmiechnął się mimowolnie. - Boże ty się uśmiechasz! - Pisnęłam nagle wybuchając śmiechem. Widziałam na jego twarzy rozbawienie.
-Tak kochanie, jak się nie mylę to opanowałem tę sztukę baaardzo dawno temu.-Pokiwał energicznie głową. Zakryłam usta dłońmi żeby jakoś stłumić śmiech. - No już, nie chichocz tak. Trzeba jakoś zaplanować imprezę urodzinową! Osiemnastkę ma się tylko raz w życiu. - Posłał mi całusa i usiadł na łóżku jak gdyby nigdy nic sięgając po zeszyt z szafki nocnej. -Masz długopis?
-Um..No tak,jasne..-Pokiwałam energicznie głową.
-A mogłabyś mi go dać?- Spojrzał na mnie z rozbawieniem. Zmusiłam się do tego żeby podejść do biurka i zaraz rzuciłam mu długopis. Złapał go bez najmniejszych trudności. To mogło by znaczyć,że wszystko w końcu miało się ułożyć.

_____________________________________________________________

Prawdopodobnie zawieszę bloga :) 

Tak wiem,że rozdziału długo nie dodawałam,ale byłam wściekła. Czemu? 

A otóż dlatego,że czytacie blog i wcale,ale to wcale go nie komentujecie. Nie fair. 

Kiedyś pod postem było 18 komentarzy itp.

a teraz po 9-10 .

Sorry,ale nie.

Jeśli pod tym postem nie pojawi się co najmniej 20 komentarzy. - NIE DODAM NOWEGO I ZAWIESZĘ BLOGA.

to tyle. pozdrowienia .:)